Avignon Festivali'nde Mario Banushi'nin "Mami"si veya gerçekliğin şiirselliği

Sahne toprakla kaplı, küçük bir taş kulübeyle, ıssızlığın ortasında yapayalnız. Sokak lambasının zar zor aydınlattığı gecede köpekler havlıyor. Ve daha en başından, o geceye adım attığımızda, bir yolculuğa çıktığımızı ve bunun hem tuhaf hem de güzel olacağını biliyoruz. 13 Temmuz Pazar günü, yönetmen Mario Banushi'nin bu Festival'in değerli keşfi olarak kendini kanıtlayan Mami gösterisinin galasının ardından Avignon'u bir duygu dalgası sardı.

Genç Yunan-Arnavut sanatçı, şüphesiz kendi hayat hikâyesini anlatan bu eserinde, evrensel olduğu kadar samimi bir anıtsal ve duyusal manzarayı gözler önüne seriyor. Ama benzersiz bir şekilde: imgeler, ışık ve bedenler aracılığıyla; eserlerinde bunlar, alışılmadık bir varlık ve görüntü gücü kazanıyor. Hiçbir kelime yok, yine de kendini hikâyelerden örülmüş "maddi olmayan bir kitap" olarak sunuyor.

Her şey, genç bir kadının gece vakti tek başına doğum yapması ve genç bir adamın, başka bir kelimeyle ifade edilemeyecek şekilde, bezinin değiştirilmesi gereken yaşlı bir kadını beslemesiyle başlar. Görüntü, kabalık ve nezaketin, güzellik ve şiddetin karışımıyla, Romeo Castellucci'nin 2011'de Avignon'da sansasyon yaratan "Tanrı'nın Oğlunun Yüzü Kavramı Üzerine " adlı gösterisini anımsatıyor. Mami , Mario Banushi'nin hayatına damga vuran bu anne ve büyükanne figürleri etrafında örülmüş, ancak daha da derin bir şekilde, çoklu rahatlamaya sahip bu annelik ilişkisi etrafında, büyükannenin yaşlılık döneminde kendini torununa bağımlı bulması etrafında örülmüş.

Bu makalenin %58,62'si okunmayı bekliyor. Geri kalanı abonelere ayrılmıştır.